คริสตจักรต้องการมากกว่า "ศิษยาภิบาล" โดย ดร.ศิลป์ชัย เชาว์เจริญรัตน์ (Th.D)

ลองทายดูว่า หากท่านค้นหาคำว่า "ศิษยาภิบาล" หรือ "Pastor" ในพระคัมภีร์ทั้งเล่ม  ท่านจะพบกี่ครั้ง?

คำตอบคือ...ครั้งเดียว  

ใช่...ครั้งเดียวเท่านั้น   เชื่อไหม?

ทายต่ออีกสักคำถาม ... 
คำว่าศิษยาภิบาลครั้งเดียวที่ว่านั้นปรากฎอยู่ตอนไหน และในเนื้อหาตอนนั้นพูดถึงอย่างไร?

ตอบ... พูดถึงในพระธรรม  เอเฟซัส 4:11  โดยบอกว่า "ของประทานของพระองค์ ก็คือให้บางคนเป็นอัครทูต บางคนเป็นผู้เผยพระวจนะ บางคนเป็นผู้เผยแพร่ข่าวประเสริฐ บางคนเป็นศิษยาภิบาลและอาจารย์"   

สิ่งที่น่าสังเกตจากพระคัมภีร์ข้อนี้ก็คือ 
1. คำว่า "ศิษยาภิบาล" ถูกกล่าวถึงว่าเป็น "ของประทานการเป็นศิษยาภิบาล"   ไม่ใช่ "ตำแหน่งศิษยาภิบาล"   หรือพูดอีกอย่างว่า หมายถึง "ความสามารถในการเป็นศิษยาภิบาล"  ไม่ใช่ "ตำแหน่งศิษยาภิบาล"   หรือพูดได้อีกว่า  หลายคนสามารถมีความสามารถในการเป็นศิษยาภิบาล  โดยไม่ต้องมีตำแหน่งที่เรียกว่าศิษยาภิบาล

(หมายเหตุ :  ที่จริงแล้ว ตำแหน่งทางการบริหารการปกครองของคริสตจักรท้องถิ่นสมัยแรก ตำแหน่งสูงสุดเรียกว่า "คณะผู้ปกครอง" หรือ "ผู้ปกครองดูแล" ซึ่งจะแปลว่าผู้อาวุโสก็ได้  ภาษาอังกฤษมีการใช้ทั้ง Elders และ Overseers

2. ของประทานการเป็นศิษยาภิบาลที่ว่านี้ก็ถูกกล่าวถึงในท่ามกลางของประทานอื่นอีก 5 อย่าง     (หมายเหตุ :  อันที่ 4 กับ 5 ก็เป็นที่ถกเถียงกันมากว่า  จริงๆ แล้วหมายถึงของประทานสองอย่างแยกกัน คือของประทาน "การเป็นศิษยาภิบาล" กับของประทาน "การเป็นอาจารย์"  หรืออันเดียวกันที่ควบรวมกัน คือ ของประทานศิษยาภิบาล-อาจารย์   แต่ถ้าดูจากภาษากรีกแล้วจะสนับสนุนว่าหมายถึงของประทานควบรวมเป็นอันเดียวกันมากกว่า อย่างไรก็ตาม เืนื่องจากในบทความนี้เรายังไม่มีเวลาจะลงลึกประเด็นนี้ จึงใช้แยกไปก่อน จึงถือว่ามี 5 ประทานหลักเพื่อให้เข้าใจง่ายไปก่อน)

 

เป็นที่ทราบกันดีว่าพระคัมภีร์มีการพูดถึงของประทานมากกว่า 5 อย่างนี้  รวมแล้วมีกล่าวถึงราว 20 กว่าชนิด (ขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ละคนด้วย)    ของประทานที่ว่านี้หมายถึงความสามารถพิเศษทางฝ่ายวิญญาณที่พระเจ้าประทานให้คริสเตียนแต่ละคนเพื่อใช้ร่วมกันในการรับใช้พระเจ้า    แต่บริบทของพระคัมภีร์ตอนนี้กำลังบ่งชี้ว่า ของประทานทั้ง 5 ที่ถูกกล่าวถึงในพระคัมภีร์ข้อนี้เป็นของประทานของผู้ที่ต้องทำหน้าที่ผู้นำของคริสตจักรสากล หรือมวลคริสตจักร

3. ของประทานศิษยาภิบาลอันนี้ถูกกล่าวถึงไม่ใช่อันดับแรก  แต่เป็นอันดับที่ 4 ถึง 5 ซึ่งถ้าจะว่าไปก็คืออันดับเกือบสุดท้ายหรือสุดท้ายด้วยซ้ำ (หากถือว่าศิษยาภิบาล-อาจารย์ควบรวมกัน)  ซึ่งก็น่ั าจะหมายความโดยนัยว่าไม่ใช่ของประทานที่สำคัญที่สุด  อย่างน้อยก็ไม่สำคัญก่อนอันอื่น และไม่สำคัญกว่าอันอื่น

4. ของประทานทั้ง 5 อย่างตรงนี้ รวมทั้งศิษยาภิบาลด้วย เป็นคำพหูพจน์ (มี s ที่ท้ายทุกของประทาน) ซึ่งหมายความว่ามีหลายคนที่มีของประทานเหล่านี้ซ้ำกัน

5. ของประทานทั้ง 5 อย่างตรงนี้ เป็นความสามารถที่มีลักษณะแตกต่างกัน วัตถุประสงค์แตกต่างกัน  และต้องใช้ร่วมกัน งานพระเจ้าหรือมวลคริสตจักรจึงจะเกิดผลสมบูรณ์  ขาดอันใดอันหนึ่งไม่ได้ 

• อัครทูต (Apostles)  หมายถึง ผู้ที่มีความสามารถในการนำข่าวดีไปสู่พื้นที่ใหม่ๆ เสมอ  และประกาศสั่งสอนและวางรากฐานวางระบบจนทำให้ผู้คนรับเชื่อและเข้มแข็ง  แล้วก็จากไปบุกเบิกใหม่  และยังกลับมาเยี่ยม รวมทั้งคอยห่วงใยติดตามดูแลจากระยะไกล   มักมีความสามารถในการทำสิ่งที่เหนือธรรมชาติด้วย!  (แน่นอนว่า มีการถกกันมากว่า ตำแหน่งหรือของประทานอัครทูต ยังคงมีอยู่หรือไม่  จะตรวจสอบอย่างไร หรือหากมี สถานภาพและสิทธิอำนาจจะเท่าในยุคคริสจักรสมัยแรกหรือไม่ อย่างไร?)

• ผู้เผยพระวจนะ (Prophets) หมายถึง ผู้ที่มีความสามารถในการรับการสำแดงจากพระเจ้าโดยตรง  เพื่อที่จะไปบอกกับคริสตจักรหรือบุคคลหรือกลุ่มบุคคล ที่พระเจ้าทรงระบุอย่างเฉพาะเจาะจง  และเนื้อหาที่จะสำแดงนั้นก็ไม่ใช่แบบทั่วไป แต่เป็นแบบที่เฉพาะเจาะจงเช่นกัน   การเผยพระวจนะนี้ไม่ใช่การเตรียมคำเทศนาจากการศึกษาพระคัมภีร์  แต่เป็นการได้รับถ้อยคำโดยตรงอย่างเหนือธรรมชาติ  อย่างไรก็ตามการใช้ของประทานนี้อาจใ้ช้ร่วมไปในการเทศนาหรือสอนก็ได้  ไม่ผิดอะไร (นี่ก็อีกของประทานหนึ่งที่มีการถกกันมากว่า ตำแหน่งหรือของประทานผู้เผยพระวจนะ ยังคงมีอยู่หรือไม่  จะตรวจสอบอย่างไร  หรือหากมี สถานภาพและสิทธิอำนาจจะเท่าผู้เผยพระวจนะในยุคคริสจักรสมัยแรกหรือพระคัมภีร์เดิมหรือไม่ อย่างไร?)

• ผู้ประกาศข่าวดี (Evangelists) หมายถึง ผู้ที่มีความสามารถในการนำข่าวดีไปสู่บุคคลที่ยังไม่เชื่อ   มักหมายถึงการประกาศกับมวลชน  ไม่ใช่เป็นเพียงการประกาศส่วนตัวหรือเป็นพยานส่วนตัวกับบุคคลเท่านั้น  แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นการทำผ่านงานประกาศใหญ่เท่านั้น  เป็นการประกาศข้างถนนก็ได้!    และมักต้องได้กระทำการประกาศโดยมีการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์อย่างเหนือธรรมชาติร่วมด้วยเช่นกัน  

• ศิษยาภิบาล-อาจารย์ (Pastors and Teachers หรือ Pastors-Teachers)  ศิษยาภิบาลหมายถึงผู้ที่มีความสามารถในการดูแลและสั่งสอนผู้เชื่อหรือกลุ่มผู้เชื่อให้เติบโตในทางของพระเจ้า ตามหลักพระวจนะ  รวมทั้งสามารถเสริมสร้างปรับปรุงพัฒนาชีวิตบรรดาผู้เชื่อ  รวมทั้งเยียวยาให้การปรึกษาแก่ชีวิตของคริสเตียนในฝ่ายวิญญาณ   โดยมุ่งให้ผู้เชื่อเติบโตไปถึงจุดที่เป็นผู้ใหญ่เต็มที่ในพระคริสต์และสามารถเป็นผู้รับใช้พระเจ้าอย่างเต็มประสิทธิภาพเช่นเดียวกับตนเองและผู้นำอื่นๆ ต่อไป   เป็นการเลี้ยงดูจิตวิญญาณผู้เชื่อด้วยการทำงานของพระวิญญาณบริสุทธิ์อย่างเหนือธรรมชาติ   และนี่ก็ยังสามารถรวมถึงการบริหารจัดการในการเสริมสร้างชีวิตกลุ่มผู้เชื่อให้มีประสิทธิภาพด้วย  

• ส่วนอาจารย์  (Teacher) ก็หมายถึงการที่บุคคลนั้นต้องเริ่มจากการเป็นผู้รู้ ที่ต้องมีการศึกษาค้นคว้าและฝึกฝน จนมีความรู้ในเรื่องของพระเจ้าอย่างถูกต้องและรู้มากพอ รวมทั้งมีความสามารถในการถ่ายทอดความรู้ความสามารถนั้นลงมาในตัวผู้เรียนที่มีความแตกต่างกันไป  จนเกิดผลได้ในที่สุด  

6. ของประทานผู้นำทั้ง 5 ประการนี้ต้องมีครบและทำงานร่วมกัน แผ่นดินพระเจ้าจึงจะเกิดผลสมบูรณ์   ถ้าเราอ่านพระคัมภีร์เอเฟซัสตอนนี้ในข้อถัดไปคือข้อที่ 12 เนื้อความจะบอกว่า "เพื่อเตรียมธรรมิกชนให้เป็นคนที่จะรับใช้ เพื่อเสริมสร้างพระกายของพระคริสต์ให้จำเริญขึ้น"  นี่หมายความว่า ของประทานผู้นำทั้ง 5 อย่างนี้ถ้าทำร่วมกัน ธรรมิกชนจะเติบโตเต็มที่จนรับใช้ได้ และเมื่อเป็นเช่นนั้นพระกายพระคริสต์ก็จะจำเริญ    แสดงว่า ถ้าอยากให้แผ่นดินของพระเจ้าจำเริญขึ้น เราต้องมีครบทุกของประทานเหล่านี้  และถ้าไม่ครบ ก็ย่อมยากที่จะจำเริญขึ้น !   

ข้อสังเกตทั้งหมดนี้กำลังบอกอะไรเรา ?
ทั้งหมดนี่บ่งชี้ว่า

1. ในคริสตจักรสากลมีคนที่มีของประทานแห่งการเป็นผู้นำมวลคริสตจักรเหล่านี้หลายๆ คน  และทุกคนต้องเอามารับใช้ร่วมกัน  เพื่อทำให้พระกายรวมของพระคริสต์ทั้งหมดจำเริญขึ้น 

2. ศิษยาภิบาลไม่ใช่ของประทานที่สูงสุดของคริสตจักร   ถ้าว่ากันจริงๆ แล้ว อัครทูต ผู้เผยพระวจนะ  ผู้ประกาศ  มีความจำเป็นก่อนศิษยาภิบาลเสียด้วยซ้ำ    เพื่อยืนยันเรื่องนี้ ต้องบอกว่าในพระธรรมกิจการมีผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอัครทูต  ผู้เผยฯ (เช่น ยูดาสกับสิลาส หรือลูกสาวทั้งสี่ของฟีลิป)  และแม้แต่ผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นผู้ประกาศ (เช่นฟิลิป ฯลฯ)  แต่พระธรรมกิจการกลับไม่บันทึกถึงผู้ที่มีของประทานศิษยาภิบาลแม้แต่คนเดียว!  (เราพบคำว่าศิษยาภิบาลครั้งแรกและครั้งเดียว และอยู่ไกลถึงพระธรรมเอเฟซัสเลยทีเดียว)  น่าแปลกไหม!  

3. คริสตจักรไม่ได้ต้องการแค่ศิษยาภิบาล!  แต่ต้องการของประทานอื่นๆ ด้วย (ต้องการทั้ง อัครทูต ผู้เผยฯ ผู้ประกาศ  และศิษยาภิบาล-อาจารย์)       งานพระเจ้าและคริสตจักรทั้งหลาย หากได้รับการนำและดูแลด้วย 5 ของประทานนี้อย่างครบถ้วน  ก็ย่อมจะเติบโตเข้มแข็ง   เพราะเป็นของประทานที่แตกต่างกันและเสริมกันอย่างมาก  ไม่มีอะไรมาทดแทนอะไรได้   และต้องทำงานด้วยกัน    




4. ในยุคแรกนั้น ของประทานทั้ง 5 ต้องช่วยกันใช้ให้เป็นพรแก่คริสตจักรทั้งมวล  หมายถึงเป็นพรแก่คริสตจักรสากล  ไม่ใช่เพียงคริสตจักรท้องถิ่นแห่งใดแห่งหนึ่ง   คริสตจักรท้องถิ่นทุกแห่งจึงควรได้รับพระพรจากของประทาน  ทุกวันนี้ก็เช่นกัน

แล้วคริสตจักรทุกวันนี้เป็นอย่างไร?

ต้องยอมรับว่าเราอยู่ในยุคที่คริสตจักรมองว่าศิษยาภิบาลคือผู้นำสูงสุดและสำคัญที่สุดเพียงผู้เดียวของคริสตจักรมานานแล้ว    และคิดว่าต้องการแค่ศิษยาภิบาลคนเดียวเท่านั้นพอ  และของประทานผู้นำอื่นๆ ที่เหลืออีก 4 อย่างก็ไม่เป็นที่รับรู้ว่ามี  หรือคิดว่าหมดไปนานแล้วตั้งแต่ช่วงคริสตจักรสมัยแรก    

ผลก็คือ คริสตจักรพลาดโอกาสที่จะได้รับพระพรจากของประทานอื่นอีกหลายอย่างมาก   และคริสเตียนหลายคนที่มีของประทานเหล่านั้นก็ไม่ได้ใช้ของประทานหรือใช้ได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ   งานรับใช้หลายอย่างไม่ได้ถูกยกชูให้เป็นที่รับรู้และเป็นที่ยอมรับอย่างน่าเสียดาย    อะไรๆ ก็พูดถึงแต่ศิษยาภิบาล   และผู้รับใช้พระเจ้าทุกคนก็อยากจะเป็นแต่ศิษยาภิบาล เพราะมองว่าศิษยาภิบาลคือตำแหน่งสูงสุด  มีอำนาจสูงสุด และได้รับเกียรติสูงสุดของงานรับใช้พระเจ้า   รวมทั้งการถวายทรัพย์ก็ตกอยู่แก่ศิษยาภิบาลมากที่สุด  

คริสตจักรไม่เคยให้เกียรติหรือถวายทรัพย์ให้ผู้รับใช้ในสถานภาพอื่น  หรือมีก็น้อยกว่ามาก  หรือดูแลเพียงครั้งคราว  จนไม่สามารถเลี้ยงชีพด้วยงานรับใช้เช่นนั้นได้     คริสเตียนและผู้รับใช้หลายท่านที่มีของประทานผู้นำที่เด่นชัดอันอื่นก็ยังต้องหาตำแหน่งเป็นศิษยาภิบาลให้ได้ ทั้งที่ไม่ใช่ของประทานของตน  เพราะเกรงว่าจะไม่มีที่ยืนในงานรับใช้   

และในที่สุด  ก็ไม่มีที่ยืนสำหรับของประทานผู้นำที่เหลืออื่นๆ อีกแล้ว   ก็เลยมีแต่...ศิษยาภิบาล

น่าแปลกใจว่า ทุกครั้งที่อ่านพระคัมภีร์เราก็พบว่า คริสตจักรได้รับพระพรจากบุคคลผู้มีของประทานผู้นำหลายๆ อย่าง   และพูดถึงศิษยาภิบาลน้อยมาก  แต่พอเงยหน้ามองโลกความเป็นจริงทีไรเราก็ได้พบแต่...ศิษยาภิบาล ๆ ๆ     เอ!  ของประทานการนำอื่นๆ หายไปไหนกันหมดนะ!!! 

ยิ่งกว่านั้น คริสตจักรยุคหลังยังจำกัดด้วยว่า ศิษยาภิบาลต้องเป็นของโบสถ์ใครโบสถ์ท่าน  แบ่งศิษยาภิบาลกันไม่ได้  ใช้ศิษยาภิบาลร่วมกันไม่ได้    ทั้งๆ ที่สมัยแรก บุคคลผู้มีของประทานผู้นำต่างๆ เหล่านี้ ล้วนแต่ทำงานร่วมกันและช่วยกันดูแลมวลคริสตจักรของพระเจ้า   ไม่ใช่แห่งใดแห่งหนึ่ง  

คริสตจักรเครือข่ายต้องการศิษยาภิบาล  และต้องการศิษยาภิบาลหลายๆ คน  และต้องการให้ศิษยาภิบาลแต่ละคนช่วยกันดูแลคริสตจักรท้องถิ่นหลายๆ แห่งไปพร้อมๆ กัน   และต้องการมีบุคคลผู้มีของประทานผู้นำอื่นๆ อีก 4 อย่างที่เหลือให้มีบทบาทหรือเวทีในการรับใช้ร่วมกับเหล่าศิษยาภิบาลทั้งหลายอย่างเคียงบ่าเคียงไหล่ไปเป็นทีมเดียวกัน     

เพื่อว่า..เมื่อของประทานครบ  และเผื่อแผ่อย่างทั่วถึง  พระกายของพระคริสต์ำก็จะจำเริญขึ้นไปพร้อมๆ กัน